اَلنّاسُ كَالشَّجَرِ شَرابُهُ واحِدٌ وَثَمَرُهُ مُختَلِفٌ؛

مردم همانند درختان اند كه آبشان يكى است و ميوه هايشان گوناگون.

غررالحكم، ج2، ص136، ح2097

اَلنّاسُ إلى أشكالِهِم أَميَلُ؛
مردم به همانند خود، بيشتر تمايل دارند.

بحارالأنوار، ج78، ص92، ح100

اَلنَّومُ راحَةٌ لِلجَسَدِ وَالنُّطقُ راحَةٌ لِلرّوحِ وَالسُّكوتُ راحَةٌ لِلعَقلِ؛

خواب، آرام بخش جسم است، سخن گفتن آسايش روح است و سكوت، سبب راحتى عقل است.

من لايحضره الفقيه، ج4، ص402، ح5865

إِنَّ لِلقُلوبِ شَهوَةً وَكَراهَةً وَإِقبالاً وَإِدبارً فَتوها مِن إِقبالِها وَشَهوَتِها، فَإِنَّ القَلبَ إِذا اُكرِهَ عَمِىَ؛

دلها را حالتِ خواستن و ناخواستن و روى آوردن و پشت كردن است. از راه خواسته ها و تمايلات سراغ قلبها برويد، چرا كه اگر دل را به كارى مجبور كنند، كور مى شود.

نهج البلاغه، حكمت 193

مَن لَم يُحسِن ظَنَّهُ استَوحَشَ مِن كُلِّ أَحَدٍ؛

آن كس كه گمان خود را نيكو نسازد (و بدبين باشد) از هر كسى وحشت مى كند.

غررالحكم، ج5، ص442، ح9084

اَلنّاسُ أعداءُ ماجَهِلوا؛

مردم، با آنچه نمى دانند دشمن اند.

نهج البلاغه، حكمت 438

خَوافِى الخلاقِ تَكشِفُهَا المُعاشَرَةُ؛
خصلت ها و اخلاق پنهان را، معاشرت آشكار مى سازد.

غررالحكم، ج3، ص466، ح5099

رَجُلاً يَسأَلُ اَبا عَبدِ اللّه  عليه السلام فَقالَ: الرَّجُلُ يَقولُ أَوَّدُكَ، فَكَيفَ أَعلَمُ أَنَّهُ يَوَدُّنى؟ فَقالَ: اِمتَحِن قَلبَكَ، فَإن كُنتَ تَوَدُّهُ فَإنَّهُ يَوَدُّكَ؛

شخصى از امام صادق عليه السلام پرسيد: گاهى به من گفته مى شود: دوستت دارم. از كجا بدانم كه (راست مى گويد و) دوستم دارد؟ حضرت فرمودند: قلب خودت را بيازماى، پس اگر تو او را دوست دارى، بدان كه او نيز تو را دوست دارد.

كافى، ج2، ص652، ح2

بِمَوتِ النَّفسِ تَكونُ حَياةُ القَلبِ وَبِحَياةِ القَلبِ البُلوغُ إِلَى الاِستِقامَةِ؛

زيرا پاگذاشتن هوا و هوس، دل را زنده مى كند و زنده دلى، سبب استقامت است.

مستدرك الوسايل، ج11، ص226، ح12813

مَن ساءَ خُلقُهُ عَذَّبَ نَفسَهُ؛

هر كس بداخلاق باشد، خودش را شكنجه و آزار مى دهد.

كافى، ج2، ص321، ح4